by momus on Wednesday, April 18, 2012 at 5:04pm ·
Ένα νέο φαινόμενο έχει εμφανιστεί τελευταία στην ψηφιακή μας καθημερινότητα, αυτό της διαδικτυακής μοιρολογίστρας. Ως γνήσια επίγονος της παραδοσιακής Μανιάτισσας, πληκτρολογεί δάκρυα και ποστάρει μοιρολόγια, που τα ντύνει με σπαραξικάρδια λόγια "ψυχής" κι αν το τελευταίο δεν είναι δυνατό λόγω έλλειψης έμπνευσης ή φόβου επανάληψης, υπάρχει πάντα το γενναίο και στομφώδες αγγλοσαξονικό R.I.P. που μπορεί να σταθεί ακόμα και μόνο του, αγέρωχα παντού. Μετά από κάθε δημόσια ανακοίνωση θανάτου τα R.I.P. πέφτουν "σαν τις βροχής τις στάλες" στο απροστάτευτο από κακοκαιρίες ψηφιακό μας ντουβάρι κι εμείς με ένα like πιο απόλυτο κι από τον θάνατο, δηλώνουμε τη συμμετοχή μας στο πένθος του κάθε "τελευταίου μεγάλου" πριν πεθάνει ο επόμενος, ο ακόμα"μεγαλύτερος". Αν και αυτό καθεαυτό, το ιντερνετικό πένθος δε συνοδεύεται υποχρεωτικά από την υποκρισία της δημόσιας ένδειξης ευαισθησίας ή από τη χρήση του σαν όχημα για τη δήλωση της παρουσίας του "πενθούντος" ως ψηφιακή προσωπικότητα, δεν λείπουν εκείνοι που έχουν πάει τη "υπόθεση" σε αξιοζήλευτα επίπεδα. Photoshop και Youtube, χρησιμοποιούνται για χάριν του "συγχωρεμένου", σε τέτοιο βαθμό που θα πίστευε κανείς πως η ίδια η ύπαρξή τόσο αυτών, όσο και του ίδιου του δικτύου οφείλεται στην ανάγκη τέλεσης "μνημοσύνων" από το σπίτι. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ιντερνετικός "φίλος" ή "ακόλουθος" ασχολείται τόσο εμμονικά με το θέμα, που ακολουθεί όλο τον κύκλο του πένθους (αναγγελία, κηδεία,τριήμερα, σαράντα κ.ο.κ.)και όλα τα στάδιά του, μέχρι τον επόμενο θάνατο ή την επόμενη επέτειο θανάτου. Και επειδή στην πλειοψηφία τους οι "μοιρολογούντες" ανήκουν στο γυναικείο φύλο, τείνω να πιστέψω πως ο θάνατος έδωσε νόημα στο ίντερνετ για τις γυναίκες, αντίστοιχο με την πορνογραφία για τους άντρες. Έρως και Θάνατος δηλαδή, όπως πάντα.
Όλα τα παραπάνω δε θα είχαν κανένα λόγο να ειπωθούν αν πραγματικά, αυτό το φαινόμενο, με τον τρόπο που πραγματοποιείται δεν αδικούσε, το ίδιο τα γεγονός του θανάτου κάποιου προσώπου. Είναι σχεδόν μοιραίο και συνεπακόλουθο των νέων ηθών, όμως με τον τρόπο που γίνεται, προσπερνάμε τα όσα μπορεί να μας διδάξει η ζωή και η ιστορία ενος ανθρώπου, πράγματα που μας αφορούν και μας έχουν επηρεάσει ακόμα κι αν δεν το γνωρίζουμε. Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε το 1948, στα Τρίκαλα και μέχρι τα δεκαέξι του πίστευε ότι ο πατέρας του, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και στη συνέχεια του Δ.Σ.Ε., είχε πεθάνει. Στα εννέα του χρόνια τον κάλεσαν στην Ασφάλεια για να του ανακοινώσουν πως μια και ο πατέρας του υπήρξε κομμουνιστής, εκείνος δε θα έχει το δικαίωμα να σπουδάσει και αφού είναι ακόμα μικρός, καλό θα ήταν να παρατήσει το σχολείο όσο είναι νωρίς και να μάθει κάποιο τεχνικό επάγγελμα. Και πράγματι του στέρησαν το δικαίωμα ακόμα και δίπλωμα οδήγησης να βγάλει, λόγω μη καθαρόύ πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων. Στην εφηβεία του λαμβάνει κρυφά γράμμα από τον πατέρα του, μέσω του οποίου μαθαίνει ότι είναι ζωντανός, ότι έφυγε τραυματισμένος από την Ελλάδα για να μη συλληφθεί και εκτελεστεί και ότι ζει ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία. Τον γνωρίζει σε ηλικία εικοσιεννέα χρονών, ενώ το 1974 με τη λεγόμενη μεταπολίτευση καταφέρνει να βγάλει δίπλωμα οδήγησης. Η ιστορία του Μητροπάνου είναι ιστορία εκατοντάδων Ελλήνων της περιόδου που διαμόρφωσε τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Είναι η ιστορία που δημιούργησε την Ελλάδα που βιώνουμε και δεν απέχει τόσο όσο να την προσπερνάμε με ένα R.I.P., απλά γιατί γράφεται ακόμα και εν ειρηνη δεν αναπαύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου