Sunshine in a bag

Ξέρεις μου αρέσει ο χειμώνας. Για πολλούς λόγους που μπορείς ίσως να φανταστείς ή έχεις ήδη ακούσει.  Δεν ιδρώνεις , βρίσκεσαι σε σπίτια με παρέες, η ατμόσφαιρα σου θυμίζει αυτή που απέδωσε ο σκηνοθέτης στην αγαπημένη σου ταινία και το κυριότερο οτι όταν λες οτι προτιμάς τον χειμώνα νιώθεις ότι ξεχωρίζεις από όλους εκείνους τους "ρηχούς" που λεν αυτό το σχεδόν αυτονόητο «άντε νά ‘ρθει το καλοκαίρι». Στην τελευταία περίπτωση πρώτα αποφασίζεις να δηλώσεις την προτίμηση σου και ύστερα ψάχνεις να βρεις επιχειρήματα να τη στηρίξεις. Συμπλέγματα!

   Εμένα μου αρέσει, ο χειμώνας για έναν ακόμα λόγο.  Το καλοκαίρι, ο ήλιος σου προκαλεί ένα αυθόρμητο χαμόγελο, σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματά σου και να θες να βρεθείς με κόσμο, να ερωτευτείς και να διασκεδάσεις χωρίς να σκέφτεσαι το μέλλον.  Το καλοκαίρι η χαρά μοιάζει  υποχρεωτική, όμως ο χειμώνας είναι αλλιώς. Τα προβλήματά σου σε βαραίνουν περισσότερο  από το παλτό σου και το μέλλον δείχνει ξανά αβέβαιο. Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο γεννάται  η αναγκαιότητα να ανοίξεις τη ντουλάπα με τα καλοκαιρινά, να βγάλεις από μέσα τον ήλιο και αφού τον διπλώσεις προσεχτικά, να τον βάλεις στην τσάντα σου. Έτσι κουβαλώντας αυτόν τον προσωπικό σου ήλιο, χαμογελάς παράλληλα με τα προβλήματα που έχεις, σκέφτεσαι το μέλλον που έρχεται και ανακουφίζεσαι που έστω και έτσι δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας όπως κάποιοι μας διαβεβαίωναν πριν από είκοσι χρόνια και βάλε. Όντας αισιόδοξος μπορεί κάποια στιγμή να βάλεις αυτό το εκτροχιασμένο μέλλον ξανά στις φυσικές ράγες της ιστορίας, να γίνεις μέρος του και να μεταδώσεις  πρώτος το χαρμόσυνο μήνυμα αυτής της γέννας, που περισσότερο θα μοιάζει με ανάσταση. Ο χειμώνας σε κρατά σε ετοιμότητα, σε υποχρεώνει να δράσεις για να μην παραδοθείς στις δυσκολίες του.

     Ο ήλιος στην τσάντα σου θα σου θυμίζει ότι το πρώτο στάδιο της παράδοσης, είναι η αποδοχή της ήττας σου. Μην αφήσεις τους χειμώνες να σε κάνουν να παραδεχθείς καμιά ήττα,  σε όσους επιθυμούν να το κάνεις, για να σε ξαναπολεμήσουν την επόμενη φορά με αυτήν ακριβώς την  παραδοχή. Ο σεϊχης Μπεντραντίν απλά βιάστηκε, η Βάρκιζα ήταν τακτικός ελιγμός, η ανατροπή γύρω στο ’90 ήταν ανασυγκρότηση δυνάμεων. Αυτή είναι η αλήθεια σου, απλά εσύ δε θά 'χεις την ίδια τακτική. Ναι ξέρω τι θα πεις, αλλά πες το εκεί που πρέπει, ούτε να το φωνάζεις, ούτε να γκρινιάζεις. Η γκρίνια αδρανοποιεί  και η φωνές τρομάζουν πρώτα τους ήδη «ηττημένους».  Όσο θα συζητάς τους λόγους της υποτιθέμενης ήττας σου,προετοιμάζεις το έδαφος για την επόμενη, καθώς μη δρώντας μια ενδεχόμενη νίκη σου μετατίθεται συνεχώς για το μέλλον.  Σκέψου πόσο μεγαλύτερη  ήττα, ήταν όσα ακολούθησαν αμέσως μετά από μια "ήττα".

    Μην καθησυχάζεσαι, απλά χαμογέλα. Χαμογέλα με την  αυταρέσκεια και την αλαζονεία του νικητή,  με τη μιζέρια και την ηττοπάθεια του ηττημένου. Εσύ ξέρεις πως η ιστορία δεν τελειώνει και πως οι νίκες και οι ήττες είναι θνητές σαν τους ανθρώπους που τις κουβαλάνε και σαν τις εποχές που τελειώνουν αλλά ξανάρχεται η σειρά τους. Κάνε τις ήττες με νίκες να μοιάζουν, αλλιώς οι νίκες σου θα είναι κι αυτές ήττες και το καλοκαίρι ίδιο με τον χειμώνα. Winter is coming, τον νου σου .