Η προδοσία των Ιουνίων και ο Γαλιλαίος

   Περνάει ο καιρός  και οι μήνες χάνονται, μαζί με τα καλύτερά μας  χρόνια που "μου τά’φαγες εσύ ρε άχρηστε ενώ με πήρες ένα μπουμπούκι". Πέρασε ο Ιούνης που είναι ο έκτος μήνας του έτους, δέκατος για το εκκλησιαστικό ημερολόγιο, δωδέκατος στο αρχαίο αττικό με το όνομα Σκιροφοριών, τέταρτος στο ρωμαϊκό και πέμπτος αν είσαι φοιτητής-αριστεριστής σε κινηματική έξαρση και τον εντάσεις με το όνομα “Μαγιούνης” στα πλαίσια ενός, ενδεκάμηνης διάρκειας, έτους. Με τη συγχώνευση μηνών όμως  η επανάσταση δεν έρχεται πιο γρήγορα κι εσύ μη όντας πια φοιτητής ή μαθητής για να περιμένεις να κλείσουν οι σχολές και τα σχολεία για να πας διακοπές, νιώθεις πως η μόνη διαφορά με τους υπόλοιπους μήνες είναι ότι οι αισθήσεις σου βρίσκονται σε μεγαλύτερη εγρήγορση, καθώς βαθειά θαμμένα σεξιστικά ένστικτα αναπηδούν στο πέρασμα κάθε “άτιμης μισοφόριας”, για να ακολουθήσει ένα άγριο κοίταγμα, ένα σκούντηγμα ή ένας καυγάς με τον άνθρωπο πού’χεις “βιτρίνα στο πλευρός σου”. Βαθειά προδομένος  από τον Ιούνιο αυτός (ο άνθρωπος, αυτός), και από αυτήν την εποχική απιστία της σκέψης σου, σε κάνει να πιστεύεις ότι η ετυμολογία του μήνα έκ της  ζηλιάρας και μονίμως προδομένης “Juno”, της Ήρας δηλαδή στα λατινικά, δε μπορεί να είναι τυχαία. 

  Κι ο Καίσαρας που ήταν  Ιούλιος, την δημοκρατία που ίδρυσε ένας  Ιούνιος πρόδωσε, ο Λούκιος Βρούτος, για να προδοθεί με τη σειρά του από τον Μάρκο Ιούνιο Βρούτο,που ένοιωθε προδομένος από τη μητέρα του που είχε σχέση με τον Καίσαρα και αφού πριν ο ίδιος ο Βρούτος είχε προδώσει τη μνήμη του πατέρα του, συνεργαζόμενος με τον άνθρωπο που τον δολοφόνησε, τον Πομπήιο, ο οποίος τον είχε δολοφονήσει επειδή  είχε προδοθει από αυτόν, πολύ πριν κι ο ίδιος δολοφονηθεί από νέα προδοσία στην Αίγυπτο. Κι ύστερα ήρθε ένας Αύγουστος, ο Οκταβιανός συγκεκριμένα, σαν κάθε πράγμα πού’ρχετε στον  καιρό του και τους έστειλε όλους διακοπές, μόνιμα.

   Προδομένος κι εσύ  από τις προσδοκίες ενός Ιουνίου, όπου είχες αγανακτήσει παρέα με πολύ ακόμα  κοσμο και είδες την αγανακτησή σου να γίνεται μοχλός χειραγώγησης και αφορμή για να τεθούν σε λειτουργία σενάρια, με νέους ρόλους για παλιά πρόσωπα και νέα πρόσωπα για παλιούς ρόλους. Είδες την αγανάκτηση να μη γίνεται συνείδητή πάλη ενάντια στους «από πάνω»,  αλλά τυφλό μίσος ενάντια στους «από κάτω» και στους «δίπλα». Τώρα περιμένεις καθηλωμένος. Διαβάζεις την εφημερίδα σου, βλέπεις ειδήσεις και προσπαθείς να καταλάβεις πίσω από τις λέξεις τι κρύβει ο Αλέξης, αφού έμαθες οτι το σύστημα είναι τόσο ικανό ωστε να κρύψει ολόκληρο Βενιζέλο πίσω από τον Σαμαρά (είχε προσθέσει όγκο αριστερά του με τον Κουβέλη). Περιμένεις εγκλωβισμένος σε δίπολα, για το ποιός θα σε σώσει, ο μεν ή ο δε(ν); Οι επαναλήψεις στην τηλεόραση έκαναν τη δουλειά τους κι εσύ τώρα  έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στον Διονύση Δάγκα και τον Τίμο Σταμάτη. Ξέρεις απ’έξω ακόμα και τη σειρά των επεισοδίων, όμως επιμένεις να παίζεις το ρόλο του τηλεθεατή.  Ιδίως τώρα που το τηλεκοντρόλ βρίσκεται σε κρίση αφόρτιστης μπαταρίας,  εσύ δε λες να σηκωθείς για  να αλλάξεις κανάλι.  Όσο αγανακτούσες κόλλησες μικροαστικές ασθένειες όπως ψευδαισθήσεις και ανυπομονησία, ή μάλλον ήσουν πάντα φορέας αλλά η συνεχής σου τριβή με άλλους ασθενείς σε έκανε να τις εκδηλώσεις. Ίσως να κόλλησες εκεί και τον φασισμό. Χρόνια εκτεθημένος σε αυτόν ο οργανισμός σου βρέθηκε εξασθενημένος και επιρρεπής. Ο φασισμός της αρβύλας δίνει άλλοθι στον φασισμό της γραβάτας και το αντίθετο  κι εσύ  μπροστά από το δελτίο ειδήσεων του STAR που δίνει και παίρνει άλλοθι  από τα «σοβαρά» δελτία ειδήσεων με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, σκέφτεσαι ποιος από τους φασισμούς είναι προτιμότερο να σε κοπανήσει..

   Προδομένος κι εγώ, κοιτάζω αμήχανα τον Ιούνιο που φεύγει και ενώ όλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι φταίει, εγώ σκέφτομαι τον Ιούνιο του 1633. Τότε που η Ιερά εξέταση διέταξε τη σύλληψη του Γαλιλαίου για διασπορά αιρετικών ιδεών. Βλέπετε παρά τον χλευασμό της κοινωνίας του  και τις απειλές της εξουσίας, εκείνος επέμενε οτι η Γη κινείται γύρω από τον Ήλιο και όχι το αντίθετο. Δεν ξέρω αν δε μπορούσε να τους πείσει λόγω της ξύλινης γλώσσας του, της χρήσης βαρέων  και ντεμοντέ επιστημονικών όρων ή του κακού επικοινωνιακού του προφίλ. Δεν ξέρω αν έκανε ποτέ δημόσια αυτοκριτική, όπως θα επιθυμούσε η Ιερά Εξέταση ή αν άλλαξε τη στρατηγική πειθούς του. Το βασικότερο όμως είναι ότι δεν ξέρω τα ονόματα των Δικαστών του και εκείνων που τον χλεύαζαν στον δρόμο. Μόνο τον Γαλιλαίο ξέρω.

  Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός  και οι μήνες χάνονται, μαζί με τα καλύτερά μας  χρόνια, "που μου τά’φαγες εσύ ρε άχρηστε ενώ με πήρες ένα μπουμπούκι", και εμείς περιμένουμε τον ερχομό ενός Οχτώβρη, ενός Νοέμβρη ή έστω ενός Δεκέμβρη κι ας πέσει και Φλεβαρομάρτη.

  

SAFE EUROPEAN HOME

       Λέγεται πως οι CLASH σε ένα ταξίδι τους στη Τζαμάικα, όπου είχαν σκοπό να ηχογραφήσουν κάποια  τραγούδια τους , κυνηγήθηκαν από τοπικές συμμορίες, όταν αρνήθηκαν να τις πληρώσουν για προστασία. Ανακουφισμένοι   από  την επιστροφή τους στη μητέρα Ευρώπη, γράφουν το       “Safe European Home” . 

      Αρκετά χρόνια μετά οι συμμορίες βρίσκονται εντός Ευρώπης και πουλάνε προστασία σε ολόκληρες χώρες. Κάποιοι  συνήθισαν τόσο πολύ αυτήν την «προστασία» που τρέμουν μη μείνουν εκτός του ασφαλούς  ευρωπαϊκού σπιτικού τους . Οι ρόλοι άλλαξαν  και πλέον δεν εγκαταλείπεις εσύ το «ασφαλές  σπιτικό» με το να μπεις σε ένα αεροπλάνο και να φύγεις, αλλά αντίθετα σε απειλεί  εκείνο οτι θα σε εγκαταλείψει.  Καθώς ο εγωισμός του «δε με θες μιά,  δε σε θέλω δέκα» αντικαθιστάται από το «μούρη μ’έχεις κάνει καψούρη», κοντοστέκεσαι στην μισάνοιχτή πόρτα σου και κοιτάς έντρομος προς τα έξω, περιμένοντας να δεις άγρια θηρία να κατασπαράσονται μεταξύ τους, ενώ ήδη εκτρέφεις μερικά στην ασφάλεια του σπιτιού σου.

     Το σπίτι σου κλυδωνίζεται, οι πρώτοι σοβάδες πέφτουν, τα θηρία εντός του μεγαλώνουν κι εσύ φοβάσαι να βγεις έξω να ζητήσεις βοήθεια, να φτιάξεις υποστηλώματα ή να χτίσεις ένα νέο με πιο γερά θεμέλια  σε αρχιτεκτονική που θά ‘χεις επιλέξει μόνος σου, με βάση τις ανάγκες σου και όχι τα συμφέροντα του εργολάβου. Το σπίτι σου πέφτει κι εσύ κάθεσαι κάτω από την κάσα της πόρτας απλά ελπίζοντας για το λιγότερο κακό.

http://www.youtube.com/watch?v=i_6UTZb-_vI

Το αποτέλεσμα των εκλογών και η θεία Λίτσα

   Όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη η τότε κοπέλα μου, μου είχε γνωρίσει τη θεία της τη Λίτσα. Συμπαθητικός άνθρωπος,κοντούλα, γεμάτη, πάντα  χαμογελαστή, και προπάντων καλή μαγείρισσα, ότι δηλαδή προσδοκάς από μια θεία. Έτσι η απόφασή μου να την  θειοθετήσω ήταν μάλλον έυκολη. Η εξ εδέσσης ορμώμενη θεία ζούσε σε ένα χωριό πολύ λίγα χιλιόμετρα από τη  «μεγάλη φτωχομάνα» όπου της είχε συμβεί το εξής περίεργο περιστατικό. Μια μέρα ενώ  γυρνούσε ανυποψίαστη από την πρωινή της βόλτα για καφέ κι αφού είχε μοιράσει όπως συνήθιζε σε όποιον την καλημέριζε, όλα τα βαζάκια με πιπεριές τουρσί που είχε βάλει στην τσάντα της από νωρίς, βρέθηκε καταγής τ’ανάσκελα με έναν κύριο  να τη σκεπάζει ολοσχερώς. Η θεία δεν τον είχε δει να πλησιάζει κι έτσι γρήγορα συνειδητοποίησε οτι της είχε έρθει ουρανοκατέβατος. Αυτό προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στη θεία καθώς η ίδια ήταν πολύ ευχαριστημένη με τον άντρα της κι έτσι δε θυμόταν να είχε προσευχηθεί το προηγούμενο  βράδυ για κάτι παρόμοιο. Πάντα ένοιωθε κάποιες ενοχές βέβαια που ακολουθούσε την παιδική της συνήθεια να προσεύχεται στην τοπική σλαυομακεδονίτικη διάλεκτο και νά που τώρα είχε προκληθεί μεταφραστικό λάθος. Σε αυτό το σημείο αγαπητέ αναγνώστη  θα πρέπει να σε καθησυχάσω λέγοντάς σου οτι τέτοιο λάθος δεν είχε προκύψει κι ότι αν ποτέ νοιώσεις, για κάποιο λόγο, την ανάγκη να προσευχηθείς μπορείς να το κάνεις στη γλώσσα της αρεσκείας σου. Όσες πιθανότητες έχεις να εισακουστείς στα ελληνικά, άλλες τόσο έχεις στη γλώσσα τωνWopkaimin από τη Δυτική Παπούα. Μεταξύ μας ελάχιστες. Ο κύριος που βρέθηκε φαρδύς πλατής  κατα μήκος της θείας είχε απλά πηδήξει από την ταράτσα της οικίας του με σκοπό την εκφορά από τον παπά του χωριου του «Δεύτε τελευταίο ασπασμο» αν και εφόσον ψάλλεται κάτι τέτοιο σε περιπτώσεις αυτοχειρίας. 

     Η απόφαση της θείας να μην ξεκινήσει  δίαιτα όλα αυτά τα χρόνια έσωσε έναν άνθρωπο από τη σύγκρουσή του με το νοθευμένο προϊόν της τσιμεντοβιομηχανίας  που είχε χρησιμοποιηθεί από τον εργολάβο  κατόπιν στημένου διαγωνισμού, την προηγούμενη χρονιά. Αυτό δεν το εκτίμησε βέβαια ο αηδιασμένος από τα δεινά της ζωής και τη κακούργα κοινωνία κύριος, ο οποίος σηκώθηκε και αφού τινάχτηκε, άρχισε να βρίζει  τη θεία Λίτσα, χρησιμοποιώντας ένα εξαιρετικά ευφάνταστο υβρεολόγιο. Θα ορθωνόταν βέβαια και η θεία να απαντήσει όπως σήκωνε το βάρος των περιστάσεων, όμως το βάρος που λίγο πριν την είχε πλακώσει της είχε προκαλέσει μετατόπιση σπονδύλου, σπασμένα πλευρά, και κάμποσα ακόμα ραγισμένα κόκαλα. Έτσι υπό αυτές τις συνθήκες προτίμησε να συνεχίσει να κάνει χρέη χαλκομανίας περιμένοντας  κάποιο ασθενοφόρο να την μαζέψει. 

Για κάμποσο μετά, η θεία έγινε ο καλύτερος φίλος του ορθοπεδικού και του φυσικοθεραπευτή, αλλα ποτέ δεν επανήλθε πλήρως, πράγμα  που είχε ως μόνο καλό οτι  μπορούσε να προβλέψει βάσει των πόνων,  τις αλλαγές του καιρού με αξιοζήλευτη ακρίβεια. Κάπως έτσι απαλλαχθήκαμε από την κακιά συνήθεια του «θείου» να δυναμώνει την τηλεόραση και να κάνει ένα ενοχλητικό συνεχές "Σσσσσς..." σα να ξεφούσκωνε, κάθε φορά που έπαιζε το ηχητικό σήμα του «ΚΑΙΡΟΥ» στην τηλεόραση.  Η θεία δεν έκανε τελικά καρίερα ως «κορίτσι του Καιρού» πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν τη ζητήθηκε ποτέ από κανένα τοπικό κανάλι, όμως απέκτησε έναν ορκισμένο εχθρό στο χωριό, ο οποίος την έβριζε όπου την πετύχαινε, την απειλούσε με μηνύσεις(;) και μαζί με αυτόν , για λόγους που ποτέ δε μάθαμε, η οικογένειά του που δεν εκτίμησε ποτέ το γεγονός της σωτηρίας.

   Θα ήταν εύκολο  στηριζόμενος κανείς  στα  εξιστορούμενα  γεγονότα να συμπεράνει ότι δεν πρέπει να αποπειράται να βοηθήσει όποιον δε θέλει να βοηθηθεί. Όμως τι  πρέπει να κάνεις όταν ο κίνδυνος να πέσει πάνω σου, δημιουργώντας σου σοβαρά  προβλήματα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής;

Α, ναι για το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου δεν είπαμε τίποτα. Η τιμωρία των αγωνιζόμενων δυνάμεων είτε εκλογικά, είτε  μέσω τηλεοπτικών χειροδικιών, έστειλαν το μήνυμα για το ποιος κάνει κουμάντο στις συνειδήσεις του κόσμου. Φυσικά αυτό έφερε μεγάλη απογοήτευση σ'όσους όλα αυτά τα χρόνια θυσίαζαν προσωπικές στιγμές, ή ακόμα και έπαιζαν καθημερινά κορώνα γράμματα το ψωμί του παιδιού τους, προκειμένου να δείξουν το δρόμο της σύγκρουσης με το προαποφασμένο μέλλον μας.  Αν πάλι αντέχεις και ζεις με κάποια αξιοπρέπεια κάτω από αυτές τις συνθήκες, αλλά παρ'όλα αυτά αγωνίζεσαι και ακούς ανθρώπους με πολύ μεγαλύτερες ανάγκες να σε χλευάζουν ή να κρυφογελούν με το εκλογικό σου πάθημα, φτάνεις εύκολα στο να πεις: "Άει σιχτίρ που θα αγωνίζομαι εγώ για τα ζώα, μόνο για την πάρτη μου θα ενδιαφέρομαι στο εξής". Όμως η εξαθλίωση είναι μεταδοτική και ήδη σε ψάχνεi. Καλά είναι τα νεύρα, καλές οι διαφωνίες και η (αυτο)κριτική, αν όμως αυτά σε κάνουν να επιστρέψεις στην ασφάλεια του καναπέ,  έχεις ήδη χάσει πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις. Άλλωστε ακόμα κι αν πάψεις να ασχολήσε ενεργά με την πολιτική, εκείνη δε θα πάψει ποτέ να ασχολείται μαζί σου και κάποια στιγμή ενώ θα περπατάς ανέμελος, θα πέσει  να πλακώσει κι εσένα. Ρώτα και τη θεία Λίτσα.

Από την Κλάρα Ζέτκιν στη Βούλα Βαβάτση (79 χρόνια από τον θάνατο της Γυναίκας)

      1857 και οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης  πραγματοποιούν συγκέντρωση ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, σε χώρους  που να μην είναι αποπνιχτικά κλειστοί,  μείωση του ωραρίου εργασίας στις 10 ώρες και μεροκάματα ίσα με των ανδρών. Η συγκέντρωση πνίγεται στο αίμα και δεκάδες εργάτριες συλλαμβάνονται. Από το 1910 η 8η Μάρτη γιορτάζεται ως Διεθνής Ημέρα της Εργάτριας Γυναίκας (International Working Women’s Day) ύστερα από πρόταση της Γερμανίδας κομμουνίστριας Clara Zetkin στα πλαίσια της Δεύτερης Διεθνούς Σοσιαλιστικής  Συνόδου Γυναικών, που έλαβε χώρα στην Κοπεγχάγη.

   Η Clara Zetkin πέθανε εξόριστη από του Ναζί στη Μόσχα, σαν σήμερα, στις 20 Ιουνίου του 1933 αφού πρώτα πρόλαβε να συμμετάσχει σε μια εργατική εξέγερση (1918) στο πλάι της Ρόζας Λούξεμπουργκ, να πάρει μέρος  στην πρώτη μεγάλη  διεθνή εκστρατεία κατά του ρατσισμού στις Η.Π.Α., να καταγγείλει το ρόλο του Ναζιστικού κόμματος και να καλέσει τον κόσμο σε ξεσηκωμό το 1932, (ένα χρόνο πριν γίνει καγκελάριος ο Χίτλερ) ανοίγοντας την πρώτη κοινοβουλευτική συνεδρίαση, ως η  γηραιότερη βουλευτής (75 ετών) καθώς και να δει την 8η Μάρτη να γιορτάζεται σε πολλές χώρες.
   Σήμερα τίποτα δεν έχει μείνει από την Clara Zetkin, ούτε καν οι ιδέες της. Η εργάτρια γυναίκα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε συνθήκες εργασίας 19ου αιώνα, ενώ η γιορτή της γυναίκας αποτελεί πλέον απλά μια αφορμή για κοσμικά πάρτι, νυχτερινές εξόδους και ξεπουλήματος του στοκ από του Αγίου Βαλεντίνου.
Η γυναίκα βγήκε από τη κουζίνα-φυλακή της για να περάσει στα ράφια της αγοράς ως προϊόν. Οι προδιαγραφές και οι οδηγίες για μια "πετυχημένη" ζωή υπάρχουν ευκρινώς διατυπωμένες σε περιοδικά και προβάλλονται από τους τηλεοπτικούς δέκτες καθημερινά, ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το προτιμώμενο πρότυπο. Το πέρασμα σε μια εποχή βαθύτερης και πιο ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης της φύσης της και της δυναμικής της, έγινε σχεδόν βελούδινα, τόσο ώστε να κουνά την τιμολογιακή της αξία ως σημαία χειραφέτησης.
   Το γυναικείο πρότυπο κινείται πλέον στον άξονα Άννα Διαμαντοπούλου - Βούλα Βαβάτση, δυο διαφορετικές πλευρές του ίδιου συμβιβασμού και της ίδιας υποτέλειας.
Ίσως λειτουργεί σαν άλλοθι το ότι  οι "Βούλες"  δεν έμαθαν ποτέ για την Clara Zetkin, σε αντίθεση με τις  "Άννες" που είμαι σίγουρος ότι ξέρουν.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=s2uHBzMncMU#!

EKEINH (NUITS AVEC MON ENNEMIE)

  Την κοίταξα με το που μπήκα. Κι εκείνη αλλά κάπως υποτιμητικά. Έφταιγε που είχα μπει στο μαγαζί από λάθος είσοδο κι εκείνη νόμιζε πως τό ΄κανα για να με προσέξουν. Όταν δε,  έμαθε οτι είμαι κι ο φίλος των παιδιών που τους είχε πει πριν από λίγο  οτι δε θα μπορέσει  να πάει  επειδή το πρωί του Σαββάτου δούλευε, η υποτίμηση έγινε αντιπάθεια. «Ποιος ξέρει τι είναι αυτός που το κάνει ολόκληρη ιστορία αν θά ‘ρθει». Η αλήθεια ήταν οτι είχα ξαπλώσει αλλά κάτι με τσίγκλαγε να πάω.   Η θήκη για την πίπα που μου είχε φέρει η κολλητή μου δεν έκανε τα πράγματα πιο εύκολα. «Καπνίζει και πίπα το νούμερο!».

  Την πλησίασα και της μίλησα «και για λέγε ποια είσαι εσύ;» είχα πάρει ήδη τις πληροφορίες μου και ήμουν διαβασμένος. «Τι θέλει τώρα ο μαλάκας»ευτυχώς δεν είπε αλλά ξέρω οτι το σκέφτηκε. Μιλήσαμε ώρα και άρχισε να ανοίγεται. Μου είπε για τη νέα της ζωή μετά το πανεπιστήμιο, το μεταπτυχιακό της στα οικονομικά (λέγε με mba), τη δουλειά της(κι όμως εν καιρώ κρίσης είχαμε κι οι δυο δουλεια, κάρμα), τη δύσκολη επιστροφή της στο πατρικό της. Κάποια στιγμή σηκώθηκε όρθια  και η  σκια ενός κορμιού ένα και ογδόντα σκέπασε ολόκληρη την καθιστή μου παρουσία. Δε χλώμιασα, είχε αρχίσει άλλωστε να με συμπαθεί. Όχι για πολύ. Η  ξαφνική αδιαθεσία της κολλητής μου με έκανε να φύγω άρον άρον χωρίς  καν να προλάβω  να τη χαιρετήσω. Δε μου το συγχώρεσε ποτέ.

  Την ξαναείδα μετα από δυο μέρες, όπου πέρασα από το σπίτι της για να πάρω εκείνη και τη κοινή μας φίλη  να πάμε να φάμε. Ναι η κοινή μας φίλη με είχε καλέσει χωρίς να μου αναφέρει με ποιον είναι. Ναι ήλπιζα ότι θα ήταν μαζί της κι έτσι ακύρωσα  την κυριακάτικη εργασία μου (κι όμως εν καιρώ  κρίσης είχα δουλειά και Κυριακή: μεγαλεία, την ακύρωσα: ύβρις). Ναι ήλπιζα ότι πρόκειται για γυναικεία συνομωσία. Ναι μόνο εγώ τελικά  το πίστευα.

   Τα εξήντα χιλιόμετρα που μου φαίνονταν άλλοτε βουνό διανύθηκαν σε χρόνο ρεκόρ  (ξέρω ξέρω αν είχα εταιρεία με εξωλέμβιες θα την έλεγα Pussyhair). Με υποδέχθηκε στην πόρτα. Εκείνη αμήχανη, εγώ Άντρας. Μπήκα μέσα χαλαρός προσπερνώντας  αδιάφορα το κασκόλ απεχθούς ομάδας που κρεμόταν από μια βιβλιοθήκη. " Μικροαστικές ανοησίες" τα είχα ξεπεράσει αυτά. Το μπαλκόνι της «έβλεπε» θάλασσα κι εγώ δεν απέφυγα μια κάπως «βρώμικη» σκέψη. Δεν ξέρω αν ήταν τόσο το ηλίθιο  βλέμμα  μου εκείνη τη στιγμή  ή εκείνη είχε το κληρονομικό χάρισμα,  πάντως με στραβοκοίταξε σα να μ'είχε ακούσει.

   Η βραδυά κυλούσε ευχάριστα. Ο νεαρός ιδιοκτήτης της ταβέρνας  και γνωστός των κοριτσιών, μας ανέλυε την υπεροχή της φυλής και την «ομάδα Ε» κι εγώ από απέναντι του έκλεινα το μάτι με νόημα συμπληρώνοντας παράλληλα όσα ξεχνούσε. Κι άλλοι έκαναν ανάλογες  υποχωρήσεις για μια θέση στο δημόσιο, εγώ πάλι για μερικά κερασμένα τσίπουρα. Όταν πήρε το μπουζούκι του και αφιέρωσε στην παρέα το « Μια όμορφη μελαχρινή» του Βαμβακάρη, κατάλαβα πως δεν πήγαινε σε όλη την παρέα η αφιέρωση. Επίσης  όταν η «μελαχρινή» ζήτησε να της αφιερωθεί το «Νοστιμο τρελλό μικρό μου» κατάλαβα ότι απολάμβανε και δεχόταν, με μια εμφανή ενοχή, το φλερτ.  Ευτυχώς η δική μου ήταν  η ξανθιά.

    Δυστυχώς ο συμπαθής άριος κάπελας δεν είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στον Μάρκο κι έτσι η καλή μας φίλη αρκέστηκε σε κονσέρβα εκτέλεση του τραγουδιού, με την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα είχε μάθει να της το παίζει. Η νύχτα τους είχε φέρει αρκετά κοντά, αλλά κι εγώ δεν ήμουν κανας μαλάκας να τους κοιτάζω. Δεν ξέρω αν φταίει το τσίπουρο, το υψόμετρο ή τα μάτια της (και το τσίπουρο) αλλά αναλύοντάς της τον υφέρποντα αντικομμουνισμό στα εικονογραφηγήματα  «Τεντέν» του φιλοαποικιοκράτη Herge’ , προσπέρασα την  απάντηση «Χέστηκα για τον κομμουνισμό» ως  στιγμιαία και τυχαία αντίδραση. Άλλωστε τα χείλη μας ήταν ήδη πολύ κοντά.        «Ξέρεις θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου, ως φοιτήτρια ήμουν στη ΔΑΠ» τη φίλησα. Κομμένο το τσίπουρο .

Πέρασαν οι μήνες και οι μικρές χαριτωμένες διαφορές έγιναν φορτίο αβάσταχτο. Εκείνα τα εξήντα χιλιόμετρα ξανάρχισαν να μοιάζουν βουνό κι εγώ  είχα οπλιστεί με το ιδεολογικό μου δίκανο και την περίμενα σε κάθε λεκτική της γωνία, να της υποδείξω τον μικροαστικό τρόπο σκέψης της και  την ελιτίστικη συμπεριφορά μας. Καμιά φορά τα βρίσκαμε, άλλωτε πάλι την αντιμετώπιζα λες και ήταν η αηδιασμένη από τη βία των άλλων Αντουανέττα, που για δεκαετίες ανεχόταν τη βία που την οφελούσε . Εκείνη με έβλεπε, ως άξεστο εκτός εποχής  μεσοαστό, που ταυτίζεται με τους από κάτω αντί να κοιτάζει να ανοίξει τα φτερά του εκμεταλευόμενος τις δυνατότητες που του δίνονται. Ποτέ δεν παραδεχθήκαμε ότι μέσα μας, την ίδια ώρα που  ψάχναμε τρόπο να πικράνουμε ο ένας τον άλλον, κάναμε  δεύτερες σκέψεις, στις οποίες κατανοούσαμε αυτές, τις άλλες  απόψεις.. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι αυτές οι «μάχες» ήταν ένας τρόπος να κρατιόμαστε σε πνευματική εγρήγορση μέσα στη ρουτίνα μας.   Ο εγωισμός μου άλλωστε δε μου επέτρεπε να ηρεμήσω στη σκέψη ότι δε μπορούσα να πείσω πλήρως κάποιον που βρισκόταν τόσο κοντά μου. Αλλά και εκείνη, η γκουρού της αισθητικής και της μόδας, δε μπορούσε να κατανοήσει πώς και δε φόρεσα ποτέ εκείνο το ροζ POLO ή έστω δεν αποφάσισα να ντύνομαι σαν άνθρωπος.

Υπήρχαν στιγμές που ενώ τσακωνόμασταν ένοιωθα πως επί της ουσίας μάλωνε ο πρώην της με τη δικιά μου πρώην.  Πικρές ιστορίες που αφήνουν τα σημάδια τους, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις  σε αυτά τα μικροαστικά (πουτάνες!). Εγώ είχα αποφασίσει να μη  δείξω καμία ανοχή ούτε βεβαίως ότι της «ανήκω» συναισθηματικά κι έτσι εγκλωβισμένος  ανάμεσα στο γρανίτινο τείχος των Ιδεών μου ούτε ανοιγόμουν ποτέ, ούτε άπλωνα το χέρι να πάρω ότι μου προσφερόταν  αβίαστα και σε αφθονία. Η δική της εμπειρία πάλι, την είχε κάνει ξεροκέφαλη μέχρι αφυδάτωσης, αλλά τουλάχιστον εκείνη, ακόμα κι έτσι, παρέμενε πάντα υπέροχη.

Τώρα τελευταία της έλεγα πως αν δεν της αρέσει,  η πόρτα ήταν ανοιχτή για να φύγει. Εκείνη όμως δεν έφευγε κι εγώ τσαντιζόμουν περισσότερο γιατι το έβλεπα ως έλλειψη  αξιοπρέπειας  το να μη  με στέλνει στο διάολο  (παρά μόνο στα λόγια). Πού να ξέρω εγώ από καθαρές αγάπες δίχως άλλες προσδοκίες, δεν μού’χε ξανατύχει ούτε πίστευα ότι υπάρχουν τέτοια πράγματα.

Τις τελευταίες μέρες δε σηκώνει τα τηλέφωνα αρνούμενη να μου μιλήσει. Εγώ πάλι ξέχασα εκείνα τα περί αξιοπρέπειας και εξακολουθώ να καλώ. Δε βαριέσαι , καλά κάνει,  απλά ήθελα να της ζητήσω συγγνώμη που χαρακτήριζα τα όμορφα βράδυα μας ως «Νύχτες με τον εχθρό μου».

A, ναι! κι οτι την αγαπάω.

 http://www.youtube.com/watch?v=JzOV2FF9pjk&feature=share

 

EIMAI EΛΛHN EΞΩ OI ΞENOI

    Είμαι Έλλην. Απόγονος του Περικλή και του Καραϊσκάκη. Δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνω και πώς τα βγάζω πέρα, είμαι απλά Έλλην. Η τάξη μου είναι κάτι που αυτοκαθορίζεται, τη δουλειά μου μπορεί να τη χάσω ανα πάσα στιγμή, αλλά το ότι είμαι Έλλην είναι κάτι διαφορετικό.  Είναι κάτι που δε μπορεί να μου το πάρει κανείς. Εγώ του δίνω ότι έννοια θέλω κι όποιος το αμφισβητεί είναι απλά εχθρός μου. Είμαι μάγκας, ο ικανότερος του κόσμου και κανείς δε μπορεί να με ξεγελάσει. Έχω ιστορία που ταυτίζεται με όλα τα κατορθώματα της ανθρωπότητας και όταν αυτό δε συμβαίνει έχω την κουλτούρα να τη κατασκευάσω στα μέτρα μου. Μισώ το αφεντικό μου αλλά δε θέλω το κακό του. Το οτι υπάρχει μου δίνει την ελπίδα οτι θα γίνω κι εγώ αφεντικό. Φοράω ό,τι φοράει, συχνάζω εκεί που συχνάζει κι εκείνος, ψηφίζω ό,τι ψηφίζει. Τι ψηφίζω? Ό,τι δε θα με σηκώσει από την καρέκλα μου. Είμαι πολύ σπουδαίος εγώ για να ασχολούμαι με μικροπράγματα, άσε να βγάζουν άλλοι το φίδι από την τρύπα. Όποιος   θα μου πει οτι συμφωνεί με αυτό που θέλω να ακούσω , είναι ο ηγέτης μου.
    Εμένα με ενδιαφέρει να έχω τη δουλίτσα μου , το αμαξάκι μου και τη γκομενίτσα μου. Η αλήθεια είναι οτι τελευταία δεν έχω τίποτα από αυτά, αλλά τουλάχιστον, είμαι Έλλην. Είμαι και στην Ευρώπη ή μάλλον είμαι η Ευρώπη.Ναι το ξέρω είναι δύσκολα τα πράγματα, δε θα τους κάνω τη χάρη όμως να με διώξουν. Με ζηλεύουν γι’αυτό τα κάνουν όλα. Και το σκατό μου παξιμάδι θα κάνω  αρκεί να μη πιστέψει κανείς άλλος ευρωπαίος οτι δε μπορώ να «εξευρωπαϊστώ». Άσε που η Ευρώπη μου παρέχει κάποια ασφάλεια. Είναι ωραίο να έχεις φίλους και σύμμαχους. Θα μους πεις περίπου τους ίδιους φίλους είχα όταν καίγαν τη Σμύρνη και διχοτομούσαν την Κύπρο, αλλά ποιος ξερει, θα μπορούσε νά ’ταν και χειρότερα. Ναι ο Τούρκος είναι εχθρός μου. Τον μισώ. Τον μισώ γενικώς ασχέτως ποιος είναι , ακόμα κι αν είναι η τουρκική φωτοτυπία μου. Ναι είμαστε σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα. Πρέπει να είμαι στο ΝΑΤΟ για να μην κινδυνεύω από τους Τούρκους...που είναι στο ΝΑΤΟ...Σύμμαχοι. Όχι δεν κατάλαβες καλά, δεν εκβιάζομαι εγώ. Τι είχε πει ο Βενιαμιν Φραγκλίνος? Ότι όποιος θυσιάζει την ελευθερία του για την ασφάλειά του δεν αξίζει τίποτα από τα δύο? Μαλακίες, εγώ θα σου τα πω. Εβραιομασόνος ήταν κι αυτός σαν όλους αυτούς τους δήθεν επαναστάτες  και πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θά’ναι. Τι ποια? Αυτά που δεν ήταν πριν τα κατακτήσει ο Αλέξανδρος και έπαψαν  να είναι όταν μας κατάκτησαν οι Ρωμαίοι, που τους εξελληνίσαμε, αλλά μετά ήρθαν οι Mογγόλοι. Ναι φυσικά είμαστε οι απόγονοι του Αλέξανδρου. Μόνο εμείς,  κανένας άλλους. Καθαροί. Δε πα' να ανήκαμε σε μεικτές αυτοκρατορίες  για πάνω από 2000 χρόνια, ο Έλληνας την υπογραφή του και το πουλί του πρόσεχε που τά βαζε.Αλλά ακόμα και να υπήρξαν κάποιες προσμίξεις, το ελληνικό γονίδιο είναι ίδιο με των θεών και υπερισχύει. Θα στα πω μια άλλη φορά αυτά. Τι ποιων Θεών?  Ένας  είναι ο Θεός, είμαι χριστιανός εγώ, αλλά και  οι αρχαίοι τόσο σπουδαίοι που ήταν δε μπορεί ,κάτι θα ξεραν για να λατρεύουν τους Ολύμπιους . Όχι δε θεωρω κατώτερους όλους τους άλλους, αλλά πώς να το κάνουμε αντικειμενικά εμείς είμαστε ανώτεροι. Ανακαλύψαμε τα πάντα, το θέατρο, τα μαθηματικά, τη δημοκρατία, ό,τι θες. Όχι δεν πάω θέατρο το βαριέμαι. Όχι ούτε τα μαθηματικά τα πολυκαταλαβαίνω. Η Δημοκρατία είναι ατελές πολίτευμα,.Δε μπορεί κύριοι να κάνει ο καθένας ότι θέλει, πρέπει να υπάρχει κάποιος από πάνω.  Εθνικιστής?  Δεν ξέρω δηλαδη το να αγαπάς την πατρίδα σου  σε κάνει εθνικιστή και φασίστα? Τι να σου πω αν αυτό σε κάνει τότε είμαι, κακό είναι? Ρατσιστής? Όχι κυριέ μου, εγώ το αντίθετο. Τολμώ μάλιστα να πω ότι είμαι και φιλόζωος.
    Απεργία? Τι είναι αυτό? Κάτι κομμουνιστές που κλείνουν τους δρόμους είναι, ταλαιπωρούν τον κόσμο και κάνουν κακό στον τουρισμό. Όχι έχω χρόνια να πάω διακοπές...πού λεφτά? Οι κομμουνιστές έλεγα που απεργούν...Δε μου αρέσουν ούτε οι απεργίες, ούτε οι κομμουνιστές. Λένε, λένε και μετά σου κουνάν το δάχτυλο και σου λεν ότι στα λέγανε. Ναι, μπορεί να μου τα λέγανε αλλά δε θα τους περάσει. Εγώ θα κάνω το δικό μου κι ας  τρώω το κεφάλι μου. Δε μπορεί κάποια στιγμή θά’ρθει και η σειρά μου να τους κουνήσω το δάχτυλο. Ποιοι νομίζουν ότι είναι, εργάτες σαν κι εμένα είναι , δε μπορούν να μου το παίζουν έξυπνοι. Νά ταν τουλαχιστον τίποτα μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλογιατροί, μεγαλοδημοσιογράφοι , άνθρωποι πετυχημένοι τέλoς πάντων να τους άκουγα, γιατί όχι. Αλλά το χειρότερο είναι ότι δε σε αφήνουν να ξεχάσεις οτι είσαι  εργάτης. Δε θέλω ρε παιδάκι μου να είμαι εργάτης πώς να το κάνουμε. Τι κι αν είμαι. Όλο σφαλιάρες είναι η ζωή πρέπει να μου το θυμίζουνε? Πρέπει να μου θυμίζουν τον πατέρα μου που δούλευε  τριάντα χρόνια στην εταιρία και τον απέλυσαν όταν αρρώστησε. Τη μάνα μου που  όταν χήρεψε ανεχόταν διακριτικά τα σαλιαρίσματα του  κρεοπώλη για να της βάζει μερικά γραμμάρια κρέας παραπάνω και που ξεσκάτιζε τη θειά της μπας και της γράψει το διαμέρισμα? Το διαμέρισμα που όταν πια μας τό γραψε η θεία είχε υποβαθμιστεί τόσο η γειτονιά από τους  ξένους που δε βρίσκαμε άνθρωπο να το νοικιάσουμε?
 Θέλω να σου πω κάτι εδώ. Δεν είμαι ρατσιστής, την εξαθλίωση φοβάμαι. Την είδα να έρχεται με τα καραβάνια που περνούσαν κάθε μέρα τα σύνορα. Την είδα στα γυμνά πόδια τους, στα απλωμένα χέρια τους , στα μάτια τους παρέα με το μίσος και τον φόβο. Δεν είμαι χαζός ξέρω πως είναι στη φύση της να εξαπλώνεται σαν την πανούκλα και τώρα τη βλέπω να με πλησιάζει.” Έξω οι ξένοι” φωνάζω μήπως φύγει κι αυτή μαζί τους. Όμως είναι πλέον αργά, έχει έρθει για να μείνει.” Έξω οι ξένοι” φωνάζω είμαι φτωχός και ταπεινωμένος. Δε μπορεί, από κάποιον θα είμαι καλύτερος.