Είν’ επικίνδυνον πράγμα η ποίησις

   Έτος Καβάφη λοιπόν, κι από όλο το έργο του ποιητή "κάποιοι" επέλεξαν να στολίσουν τα τρόλεϊ με τον στίχο "είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία." από το "Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X". Οι "κακοπροαίρετοι" βιάστηκαν να ισχυριστούν ότι αυτό επιβλήθηκε από μικρομεγαλοπολιτικές σκοπιμότητες κι από τη  φυτευτή μας επικαιρότητα περί βίας.  Βέβαια ο συγχωρεμένος δεν είχε τον νταλκά των σαμαροειδών που θέλουν το μονοπώλιο σε αυτήν. Δεν εννοούσε καν την "από όπου κι αν προέρχεται". Οπότε συμπεραίνουμε ότι η επιλογή αυτού του στίχου έγινε από  ποιητική διάθεση απέναντι στις καθυστερήσεις στα Μέσα Συγκοινωνίας λόγω των περικοπών και των μειώσεων στα δρομολόγια∙ κι αυτό επειδή η βία που εννοεί ο ποιητής είναι άλλη:
 

"(...)

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία

(...)"
 

    Ίσως αν αποφάσιζαν να μοντάρουν με τον ίδιο τρόπο το δεύτερο μισό του αποσπάσματος, να είχαν ένα κάπως πιο επίκαιρο αποτέλεσμα. Όμως ποιός πρόκειται να νοιώσει "μεταμέλεια" για τα "άτοπα" της "Αποικίας"; 

Και κάπως έτσι έρχεται ως αναγκαιότητα κι η βία. 

Η άλλη, όχι η Καβαφική.